.jpg)
Kırgınım ben hayata,insanlara.
Kaldıramıyorum en basit kaşları çatılmış bir bakışı.
Bir azarlanmayla ölümü düşünen çocuklar gibi alınganım.
Ve o kadar yenik yüreğim.
Saymadım kaç hayal kırıklığı geçti üzerimden.
Kaç kez savaş verdim.
Kaç kez barış imzaladım kendimle.
Yine de tebessümlerim bir nakış durdu hep ağzımın kenarında.
İçim darma duman olurken.
Daha başında kaybettim ben her yarışı.
Şimdi ne sen umrumdasın hayat.
Ne de ölüm.
Beyaz bir sayfanın ucu kırık kalemiyim ben.
L.Tunç.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder